۶.علم و آگاهى فضه خادمه به واسطه تربیت‏ها و آموزشهاى حضرت زهرا

توجه خوانندگان عزیز را به خادم اهل‏بیت، حضرت فضه که سالها از محضر فاطمه‏ى علیهاالسلام کسب فیض کرد جلب مى‏کنم:
فضه زنى بود فقیه و دانا، که عمر بن خطاب در حق او گفت: شَعْرَةٌ مِنْ آلِ اَبى‏طالِبٍ اَفْقَهُ مِنْ عَدِىٍّ.
یک رشته موى آل ابى‏طالب فقیه‏تر و داناتر از تمام قبیله عدى است.
لازم به توضیح است که خلیفه در مقام قضاوت بین فضّه و شوهر او (سلیک غطفان) این جمله را گفت که شوهر، از عدم موافقت فضّه در زوجیّت و مباشرت، شکوه داشت، در حالى که فضّه در مقام استبراء و کشف حال دوران عادت ماهانه بود....
مرحوم علامه مجلسى- رضوان‏اللَّه‏علیه- در مورد فضّه داستانى را نقل کرده، که علم و آگاهیش را- که قطره‏اى از علوم فاطمه‏ى زهرا مى‏باشد- ترسیم مى‏نماید:
روزى یکى از زائران بیت خدا از قافله عقب ماند و در این گیرودار متوجه زنى شد که او نیز راه گم کرده و نمى‏دانست کجا رود. مرد پرسید: «تو کیستى؟» (من انت؟)
زن با خواندن آیه‏ى هشتاد و نه سوره‏ى زخرف به او تفهیم کرد که چرا سلام نکردى؟ 
مرد: سلام علیک
زن: و علیک‏السّلام
مرد: در این صحرا چه مى‏کنى؟ «ما تصنعین ههنا؟»
زن: خدا هرکسى را هدایت کند گمراه نمى‏شود. «و من یهدالله فماله من مضل». 
(او با خواندن این آیه مرد را متوجه کرد که گم شده است.)
مرد: تو از جن هستى یا از جنس بشر؟
زن: اى بنى‏آدم! خود را مزین سازید. «یا بنى‏آدم خذوا زینتکم  یعنى من از جنس بشر هستم.»
مرد: از کجا مى‏آیى؟
زن: از راه دور «ینادون من مکان بعید؛ یعنى از مدینه مى‏آیم.»
مرد: کجا مى‏روى؟
زن: براى افراد واجد شرائط واجب است به حج روند. «ولله على الناس حج البیت من استطاع الیه سبیلا. (کنایه از اینکه عازم حج هستم.)
مرد: کى از خانه خارج شده‏اى.
زن: ما زمین و آسمان را در شش روز آفریده‏ایم. «و لقد خلقنا السموات والارض و ما بینهما فى ستة ایّام یعنى شش روز است که از مدینه خارج گشته‏ام.»
مرد: آیا میل طعام دارید؟
زن: ما آنان را جسد و بى‏روح خلق نکرده‏ایم که نیازى به خوردن نداشته باشند. «و ما جعلناهم جسدا لایأکلون الطعام با این تعبیر و خواندن آیه مى‏رساند که نیاز به غذا و خوردن دارد.» مرد به او غذا داد و سپس گفت: کمى با شتاب حرکت کن.
زن: خداوند هرکسى را به اندازه قدرتش مکلف ساخته. «لایکلف اللَّه نفساً إلا وسعها  یعنى بیش از این توانایى ندارم.»
مرد: پس بیا تو را نیز به مرکب خود سوار کنم.
زن: اگر در عالم دو خلق وجود داشت باعث فساد مى‏شد. «لو کان فیهما آلهة الا اللَّه لفسدتا  آرى سوار شدن زن و مرد به یک مرکب خطرناک است.»
مرد از مرکب خود پایین آمده و زن را بر آن سوار کرد. در این هنگام زن این آیه را خواند: «سبحان الذى سخّر لنا هذا  منزه است آن خدایى که این را براى ما مسخر کرد...» مرد مى‏گوید: بدین طریق خود را به قافله رساندیم، من از زن پرسیدم: آیا در میان کاروان کسى را دارى؟
او با خواندن آیه‏ى 26 سوره‏ى ص، 144 آل‏عمران، 12 مریم و 11 طه، که به ترتیب، نامهاى مبارک حضرت داوود، حضرت محمد صلى اللَّه علیه و آله، حضرت یحیى و حضرت موسى علیهم‏السلام است مرا متوجه چهار پسر خود کرد که این نامها را داشتند.
من با صداى بلند کاروان را مخاطب قرار داده و نام این افراد را خواندم، ناگاه دیدم چهار نفر جوان به نزد من آمدند، از زن پرسیدم آنان کیستند؟ او با خواندن آیه‏ى 46 سوره‏ى کهف به من فهماند که آنان پسرانم هستند.
آن جوانان به خدمت آن زن رسیدند. جوانان فوق‏العاده محبت مى‏کردند، زن از آنان با خواندن آیه‏ى بیست و شش سوره‏ى قصص خواست که به من نیکى کنند. جوانان نیز هدایا و اشیایى به عنوان تشکّر به من دادند...
من از آنان پرسیدم: این زن کیست؟
آنان گفتند: این مادر ما (فضّه)- خادمه‏ى فاطمه‏ى زهرا علیهاالسلام- است، که بیست سال تمام سخنان خویش را با خواندن قرآن مى‏رساند.
حالا شما خوانندگان عزیز توجه فرمایید که اگر فضه- خادمه زهرا- چنین باشد، معلم و مربى او که تمام فضائل اخلاقى و کمالات انسانى و علوم سرشار خویش را از منبع فیض بى‏منتهاى الهى کسب کرده و در دامن پر مهر نبوت و رسالت تربیت شده و شایستگى همسرى ولایت و مادرى امامت گردیده است چگونه بوده است؟!